Over DAKBHANGA VZW
Rita vertelt het verhaal van Dakbhanga:
Van 1997 tot eind 2004 werkte ik voor een Britse NGO: Concern Universal, in een basis gezondheidsproject in het zuiden van Bangladesh.
We hadden praatgroepen (community groups) in de dorpen van het projectgebied. In een van de dorpen, Dakbhanga, kon niemand lezen of schrijven. Er waren zowat 500 inwoners. Het dorp is enkel bereikbaar via een rivier en heeft tot vandaag nog geen elektriciteit.
Op vraag van enkele vaders werd er gestart met een schooltje: de leraar van de Koranschool begon met het eerste leerjaar in een bamboe barak naast de moskee in 1998. Er werd gevraagd of ik kon helpen, want er was in het project geen budget voor educatie, enkel voor gezondheid.
Het personeel waar ik mee samen werkte beloofde dat ze leraars zouden vinden die in het dorp kwamen wonen.
Ik heb toen gevraagd aan familie en vrienden om te helpen. Later kreeg ik hulp van de GROS en van de Provincie.
De bestaande bamboe constructie werd verstevigd en vergroot, een tweede schooljaar en een derde leerjaar gingen van start.
Er werd een echte school gebouwd met hulp van de bevolking: het bouwmateriaal moest via bootjes tot aan het dorp. De leden van het schoolcomité, met hulp van de vaders, waren verantwoordelijk voor het uitladen van de bootjes, uitgraven van de fundering en later voor het aanhogen van de grond.
In 2001 werd hier in België de VZW Dakbhanga opgericht om fondsen te verzamelen zodat de schooltjes konden verder bestaan.
In 2000 werd er ook gestart met een eerste leerjaar in Moishkum, het dorp waar de aanlegplaats is voor de bootjes is die naar Dakbhanga moeten. Daar kwam de vraag ook van de plaatselijke bevolking, en de golfplaten barak die dienst deed als Koranschool werd meteen ook de dorpsschool. Het was een ruimte waar tot begin 2007 de verschillende klassen gegeven werden.
Begin 2007 werd de tweede school in Moishkum in gebruik genomen.
Die school ligt aan de grote weg en is deus gemakkelijker bereikbaar.
Momenteel zijn er dus 2 scholen met elk 1 kleuterklas en 5 leerjaren. Een beperkt aantal studenten volgt hoger onderwijs. In het totaal waren er in januari 2018 bijna 500 leerlingen.
In 2008 haalden de eerste 4 leerlingen hun diploma van lager middelbaar, een mijlpaal in het project.
Voor ik Bangladesh verliet in 2004 werd er ter plaatse de NGO “Dakbhanga” opgericht, conform met de wetgeving. Er werd een kantoorruimte gehuurd en ingericht. De NGO moet een vijfjarenplan indienen en jaarlijks moet er een budget ingediend worden. Als dat budget goedgekeurd wordt door het NGO Bureau in Dhaka mag het overeengekomen budget overgemaakt worden op de daarvoor bestemde projectrekening, deze procedure wordt jaarlijks herhaald.
We zijn nu bezig aan het derde vijfjarenplan.
Het project dient een jaarlijkse evaluatie te organiseren en er is doorlichting door een accountant van een erkende firma.
We hebben een Project Coördinator, die bijgestaan wordt door een Administrative Officer.
De Country Representative en Assistant Country Representative hebben een adviserende rol. Ze bezoeken het project regelmatig en zijn aanwezig in de management meetings.
De relatie met de lokale overheid is erg goed en de motivatie van de leerkrachten en oudercomités is hartverwarmend.
Het volledige project is in handen van de lokale mensen.